Indertijd wilde ik naar Parijs omdat daar semiotiek werd gedoceerd, een vakgebied dat in Nederland nauwelijks bestaat. Ik kon terecht aan de EHESS, waar veel van de leden van de École de Paris hun séminaires verzorgden.
Semiotiek is de wetenschap van tekens, symbolen en uitdrukkingen. De geschiedenis ervan, de ontwikkeling en betekenis, zoals dat is te vinden in de wijze waarop woorden een taal vormen, verkeersregels een sociaal systeem en wetten een juridische structuur. Complexe gehelen, maar ook eenvoudige vondsten, hoe bijvoorbeeld het Brahmi-teken “=” door de eeuwen heen geworden is tot het West-Arabische teken “2”.
De leefomgeving geeft structuur aan je gedrag en aan je denken. Binnen zo’n structuur word je gestuurd, worden grenzen aangegeven, maar ook mogelijkheden. De semiotiek maakt dat je zoekt naar iets wat je nog niet weet, naar een diepere laag en meer inzicht. Ik wilde dit combineren met fysica. Daarvoor kon ik terecht bij Françoise Bastide, Paolo Fabbri en Bruno Latour.
Meerdere jaren verbleef ik in het Collège néerlandais, met de voorkeur voor een kamer op de bovenste etage. Stijlvol gebouw (architect Dudok) met prachtig uitzicht, aan de rand van de Boulevard Périphérique in het 14e arrondissement.
Deze Nederlandse residentie maakt deel uit van de Cité Universitaire, het uitgestrekte campuscomplex waar buitenlandse chercheurs en étudiants (voor korte of langere tijd) kunnen verblijven.